به نانا ، بنت الامیل آل زولا

نانای عزیز،

سلامی و تشکری از اینکه به گوشۀ خالی از اغیار دنیای کوچک من قدم رنجه و پیر دلی را شاد نمودی. قبل از هر چیز اجازه میخواهم ترا " تو " خطاب کنم که گاهی از واژه " شما " بوی مقام بخشی و یا احترام اجباری احساس میکنم. دلیل نگذاشتن بخش نظریه را در وبلاگت درک میکنم و به این خاطر در این گوشه نظری بر نظرت میدهم! ادبی تر بگویم:

رواق منظر چشم من آشیانه توست

کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست

نوشتۀ شیرین و مکنونان قلمی صادقانه ات را خواندم و آنچه انگیزه پاسخ گویی شد و مرا واداشت که قلم بر گیرم ، درک حقیقت و آرامش واقعی و بسیار شفاف در یک یک کلمات توست.

میدانی که نویسندگان و قلمزنان دنیای رایانه {اگر آنرا (دکمه فشار) نگوییم } چه با نامی حقیقی و یا مجازی اختلاف چندانی با هم ندارند. همه یک هدف را دنبال کرده و آن آگاهی رسانی است! که بنا به منویات قلمزن ، دارای اثرات مثبت و موثر در تنویر افکار و گاه بعکس آگاهی منفی و برای به قهقرا بردن و جمود فکری خواننده است.

گروهی از این خیل ، روش آگاهی رسانی را با خلوص و آنچه که از اندیشۀ روشن و بی غل و غش خودشان بر میآید ، دنبال میکنند. قریب به اتفاق آنان آزادی و آزادمنشی را سر لوحه تفکر خود دارند ( بعضی از این دسته نیز در ازاء تراشه های قلمی و یا مصرف وقت خود درآمدی نیز دارند که شکی نیست که حق مسلم آنانست). این خیل با نظری زلال و واقعی ولی شاید با نامی مجازی قلم را به جنبش میآورند. کلامشان رقصندگی و ملاحتی خوش دارد که خواننده را حریص بر بلع کلام میکند. من این خیل را تاریخ نویسان رایانه ای مینامم. این گروه خوانندگان ویژه و آگاه و شاید منور الفکر خود را جذب میکند.

جمعی نیز قلم را آگاهانه در اختیار کسانی با اهدافی معین قرار میدهند و بر خلاف گروه اول محصول (قلم) فروشی میکنند. اینها دست دوم و جنس کهنه فروشند. جامه ای زیبا و خوش قامت ، بر تن کلام میپوشانند و آنرا واژه به واژه با برسی از اوهام و اراجیف رنگی طلایی میزنند و مشتری پسندی را به جایی میرسانند که حتی با ذکر نام حقیقی خود افکاری مجازی و پوسیده ولی با درخششی بدلی را در کلامشان میتوان حس کرد. مشتریان این جمع تفکریِ ، تهی و قالب نگرفته و بی اصل دارند و این تشتت دماغی را با قبول بی چون و چرای موهومات آن میپذیرند. این جمع تحریفی را تاریخ نویسان مزدور رایانه ای میدانم.

نانای عزیز من مجیز گو و متملق هیچکس نبوده و نیستم. ولی اذعان کنم تو و " ادیبی " دیگر از بنات ایران زمین ، با سنخ و روشی اصیل و مشابه را باید در رأس واقع گوییها قرار دهم. تو قلم ورزی هستید که در تاریخچه کوتاه رایانه نویسی در طبقه ای بالا و مجزا و منحصر بفرد قرار داری. بنظر من سبک " فُحشتناک نویسی " واقعیات روز ، هرگز قلّتی بر اندیشه رک گوی تو نگذاشته. صفتی را که من و شاید تعداد زیادی ، فاقد آنیم یا شاید جرأت ابراز نداریم.

ترسی از این ندارم که بگویم قلم تو الهام دهنده است و مقرّم برای رسیدن به آزادی واقعی در ایران اشغالی ، نه با سلاح قتاله بل با اثر تراشه قلم هر چند " فُحشتناک نویسی " باشد (دور از ماکیاولیسم قهری) میتوان به این هدف رسید.

اما وصیتی نیز به تو و سایر همرزمان تاریخ نویس دارم که شعار چنگران بوده است:

بشکنی ای قلم ای دست اگر

پیچی از خدمت محرومان سر