انبان خالی

از تفنگ خالی دو نفر میترسند . اول آنکه تفنگ بسوی او نشانه رفته و دوم آنکه سلاح ظاهرأ قتاله خالی را در دست دارد. سالهاست مملکت ما گرفتار نیمه عقلایی شده که خود را پیشتاز ، پیشوا ، مقتدا ، دانشمند بی بدیل ، سخندان و سخنگوی دهر و عالم سّر وَ الخفّیات میدانند. درونشان مانند دهلی خالیست و بی محتوا و برونشان بزرگ و چشمگیر و پر صدا.

نمونه اول آن دکتری بود که با کشف اشعه در میان موهای زنان خود را بی اعتبار و در غبار زمان گم شد و آخرین آن دکتر ا.ن. است که زمانی هاله نور در اطراف خود و سپس پیغام گیر امام زمان و گاهی چنان علامه دهر که صف طویل سران کشورهای خارجی برای رایزنی را پایانی نمی بیند و ساعتی دیگر از غش و ضعف درماندگان ایرانی هنگام دیدن وی سخن میگوید.

عقده خود بزرگ بینی این خاشاک مدرک گلابی کم از دیگر سردمداران نیست که خیلی زود تبدیل به غده ای چرکین و متعفن شده و هر چند هنوز زمان آن نرسیده ولی نیشتر شفای دمل چرکی خیلی هم دور نیست. از این بک بار مصرفی ها در تاریخ کوتاه ج.ا. کم نبوده و نیستند. باد بادک هایی که با قدرت پول فراوان ، باد در آستینشان نمودند و پس از مصرف با سوزنی کوچک معدوم و متلاشی. پایان بسیاری از شما را شاهد بوده ایم.

اینگونه تهی مغزان پر طمطراق فعلا نظیر یک چشمانی در شهر کوران ، پادشاهند و حماقت و نادانی خود را با افسانه تراشی و ذکر چرندیات ابله پسندانه به رخ صاحب سمع مینشانند و اگر گوش شنوایی پیدا نکردند یا شنونده بر تاخت ، با توسل به موهومات به نحمیق خلق و قلع و قمع سموع ناشنوا همت میکنند.

این نیمه فهیمان شبیه همان تفنگ خالیند ، با جلال و جبروت بر خلق درمانده فرود میآیند و در میدان خالی از رقیب جولان میدهند و همچون گرگان نر در فصل بهار زوزه های جانکاه و گوشخراش مستی میکشند. این نافرزانگان خوب میدانند که نمیدانند و تمام ترسشان آنست که دانایان نفهمند این شمخال پر ابهت خالیست.

امروز مَثَل ما ایرانیان مَثَل همان داستان کودکانه ولی حکمت آمیز کتابهای درسی دبستانی سابق در مورد عکس مار و شکل مار است فقط تفاوت اینجاست که مار نام خود را به "حق مسلم" تغییر داده است.

زمانه ، این عجوزه هزار داماد رسم بر آن دارد که به اندازه کافی طناب در اختیار همه بگذارد تا بهر روش که مایل باشند ، خود را بدار آویزند. گاهی این رسن زور است ، گاهی زر ، گاه زاری ، گاه خرافات و موهومات و گاه همه با هم.

آقای ا.ن. جای چانه زدن نیست ، طناب تقدیر را با خفت زشتی گردن آویزت شده.